من می توانم!

سلام به دخمل گلم.

اومدم از دنیای پیرامونت یه گزارشی بدم و برم.

راستش دیگه رسما" شیکمی که لونه تو باشه، دست و پاگیر شده و تو چشمه و حسش می کنم! (البته ظاهرا" شیکمم به پهلو کشیده.)

اما فعلا" جز همین شیکمه که داره میلیمتری جلو میاد، دخمل ناز خودم هیچ اذیت و آزاری برام نداره قربونش برم و نجیب و نازنین گوشه دلم به حالت خبردار وایساده. حتی برعکس خیلی از نینی ها خیلی کم تکون میخوری و نهایتا" صبح وقتی از خواب بیدار میشم یه کم ورزش صبحگاهی انجام میدی و یا بعد از غذا خوردن با تلنگرات یه کم ازم تشکر می کنی. 

هنوز خوشبختانه برای کارای روزمره ام محتاج کسی نیستم. هنوز خودم میتونم بند کفشامو ببندم، جورابامو خودم پام بکنم، ظرفا رو بشورم، کارای خونه رو انجام بدم، خرید برم، بدون محدودیت و اذیت حموم و دستشویی برم و خلاصه تمام کارایی که خیلی از مامانایی تو شرایط من باهاش مشکل دارن رو میتونم بدون اذیت انجام بدم. (نمیدونی چه حس بدیه که برای کارای روزمره ات محتاج کمک دیگرون باشی!)

بخاطر همین که انقدر دختر خوب و فهیمی هستی از تو و خدای مهربون سپاسگزارم. 

پ.ن: چند روزه مامانی به شدت سرما خورده و اوضاع گلوش بدجوری نافرمه. این سومین باریه که توی دوران بارداری سرما میخوره و اذیت میشه....